گروه محیط‌زیست، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه شهید بهشتی
چکیده
با افزایش تهدیدات و کاهش مناطق مطلوب زیستگاهی برای گونه‌های جانوری و گیاهی در روی کره زمین تعیین مناطق مطلوب برای بقای گونه‌ها ارزش بالایی پیدا نمود. از طرفی توسعه روش‌های مدل‌سازی انقلابی در افزایش دانش بوم‌شناسی مخصوصاً ماکرو اکولوژی به وجود آورد. مدل‌سازی توزیع گونه‌ای یکی از مدل‌های مورد استفاده در این بخش می‌باشد، که این مدلها اغلب برای پیشبینی توزیع جغرافیایی یک گونه به جای مطالعه ویژگی های توزیع گونه در فضای محیطزیستی (نیچ) استفاده می شوند. SDM در حال حاضر به طور گستردهای در سراسر اکوسیستم های خشکی، آب شیرین و در عرصه های دریایی استفاده می شود. فراتر از پیشبینی توزیع گونه، این مدل ها تبدیل به یک ابزار مهم تصمیم گیری برای انواع برنامه های کاربردی جغرافیایزیستی، مانند مطالعه اثرات تغییرات اقلیمی، شناسایی مناطق حفاظتی بالقوه، تعیین مکان های بالقوه برای پراکنش گونه های حساس و مهاجم و نقشه برداری گسترش بیماری های خطرناک به طور گسترده ای به کار گرفته می شود.
)