در حال حاضر آلودگی خاک و آب با فلزات سنیگن از جمله مهم‌ترین آلودگی‌های محیطی می‌باشد که به یک نگرانی جدی در سراسر جهان تبدیل شده است. فلزات سنگین عناصر کمیابی هستند که برخی از آن‌ها از جمله مس، کبالت، روی، کروم و منگنز در مقادیر بسیار کم به عنوان ریزمغذی‌ها برای گیاهان و حیوانات ضروری هستند؛ در حالی که تعدادی از آن‌ها نه تنها ضروری نیستند، بلکه باعث ایجاد آلودگی‌ها متعددی در خاک می‌شوند. روش‌های مختلفی برای پاکسازی سرزمین‌های آلوده به فلزات سنگین وجود دارد، که عمده آن‌ها گران‌قیمت بوده و یا تأثیرات نامطلوب در طبیعت به جا می‌گذارند. در این میان تکنیک گیاه‌پالایی یا پالایش سبز یک روش سازگار با محیط‌زیست، ارزان قیمت و قابل اجرا در سطوح وسیع است که می‌تواند به صورت موفقیت‌آمیز در زمین‌های آلوده به فلزات سنگین برای احیاء پوشش گیاهی به کار رود. این مطالعه به بررسی مفهوم گیاه‌پالایی، استراتژی‌های مختلف آن، مزایا و معایب این روش و سرنوشت گیاهان مورد استفاده برای گیاه‌پالایی می‌پردازد.
)